Ik loop al geruime tijd met het lumineuze idee om een blog te beginnen. Bij de eerste ochtendgloren van dit nieuwe jaar bekroop dit idee mij weer. Terwijl ik in mijn bed hierover lag na te denken werd ik verrast door een nieuwjaarsconference van enkele territoriale katten die onze wijk domineren. Hun kakofonie aan grappen hadden op mij een bijzonder stimulerende werking. Voor dat ik het wist was ik mijn bed uit en zat ik driftig te typen achter mijn computer. De kermende huisdiertjes hadden zich inmiddels teruggetrokken achter de coulissen van daken en dakpannen. Het was ten slotte niet hun eerste optreden, ze hadden die ochtend ook al een stevige try-out achter hun bolle ruggetjes.
Terwijl ik koortsachtig doorblogte flitste het afgelopen jaar als in een 3D-film aan mij voorbij. Ik maakte weer even de geslaagde make-over van een bloemenwinkel in Hilversum mee, die van de cupcakes lunchroom van de sympathieke Christel, de make-overs voor het glossy magazine Powerlady en al die andere projecten bij particulieren. Maar ook mijn trouwe 2100 Twittervolgers en 373 Facebookfans passeerden de revue. En last but not least, de spraakmakende “Pimp my studio” make-over compleet met interviews bij RTV-Oost. Wat was het toch een bijzonder jaar!
Maar er waren ook dieptepunten… Te beginnen met dat ik op oudejaarsavond te diep in het glaasje keek. Niet die oliebol heb gekregen van mijn vrienden… maar pas na een paar dagen de overblijfselen van mijn schoonmoeder. Met sukade. Yak. En dat ik het jaar inging als scrabble c.q. wordF*ckeud verliezer…ik kon mijn laatste twee letters niet kwijt!! Waar gaat dit over zul je denken? Nergens, maar als je stiekem een pleaser bent heb je altijd een soort van opwarmertje nodig als je minder mooie dingen gaat vertellen. Ok dan…daar komt ie. (Bijt nu op mijn lip en haal diep adem.) Die ene keer dat ik een bio-ethanol haard gebouwd had in mijn huisstijl ‘big is beautiful’. Mijn opdrachtgevers dachten daar duidelijk anders over. Of die ene keer dat ik na een paar dagen klussen, inkopen en stylen bezig was met de laatste loodjes. Ik moest nog een piepklein stukje schilderen en besloot de verfpot niet te roeren maar te schudden. Wat er toen gebeurde maakt mij nog steeds stil. En dan de ergste… die opdrachtgever die weliswaar laaiend enthousiast was over het resultaat, maar niet zo over mij. Ik scheen namelijk heel lastig om mee samen te werken… En wat doet een approval junkie als hij dit hoort? Wanhopig proberen het beschadigde klantgevoel te repareren. En dat is geen kattepis!
Maarrr ik ben er sterker uit gekomen. Ik moet ook wel, anders zijn mijn bloglezers teleurgesteld. Of nog erger, krijg ik een beroerd imago. Maar ik heb van Cesar Millan geleerd dat katten, en dieren in het algemeen, niets hebben met imago of status. In het dierenrijk wordt succes bepaald door Eerlijkheid, Integriteit en Liefde. En daar kunnen wij nog heel veel van leren, volgens de dierenvriend.
Misschien de volgende keer toch beter opletten bij de nieuwjaarsconference.
Post a Comment
